ถัดจากบ้านเกวียนไปนิดหน่อยเป็นจุดชมวิวที่สร้างเป็นศาลาตรงชะง่อนผา เป็นจุดที่ดูพระอาทิตย์ตกดินสวยงามที่สุด เบื้องล่างเป็นหุบเขา มองไกลออกไปจะเห็นเทือกเขาสลับซับซ้อน พระอาทิตย์ค่อย ๆ เคลื่อนตัวลับขอบฟ้าบอกลาปีเก่าพร้อมกับเปล่งแสงสีทองสุดท้ายบอกลาขุนเขาและแผ่นฟ้าอย่างน่าประทับใจ ฉันกับกระติ๊บนั่งคุยกันที่ศาลาพักใหญ่ คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของปีเก่า เราไม่ได้ไปดื่มฉลองที่ไหน ไม่มีปาร์ตี้เฮฮาพร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อนฝูงเช่นปีก่อน ๆ ที่ผ่านมา วันนี้เรามาบอกลาปีเก่าที่ดอยภูคา จะว่าไปแล้วก็เหงาอยู่ไม่น้อย ไม่รู้จะมีเต็นท์ไหนบ้างหนอที่จะมากันแค่สองคนอย่างเรา อากาศหนาวทำให้ฉันไม่อาบน้ำหรือแม้กระทั่งล้างหน้า อาหารมือค่ำของเราสองคนคืนอร่อยและอิ่มเอมหัวใจนัก เสียหรีดเรไรขับกล่อมจนไม่รู้ว่าใครหลับก่อนกัน รู้แต่ว่านอนหลับสบายดีจัง
บ้านพักข้าง ๆ ตื่นมาชงกาแฟแต่เช้า กลิ่นเย้ายวนจะทนไม่ไหว ต้องรีบเก็บสัมภาระแล้วลงมาหากาแฟกินที่ทำการอุทยาน ข้างต้มปลาร้อน ๆ อีก 1 ถ้วย เติมพลังก่อนไปเดินป่ารอบเล็กเพื่อไปดูเจ้าต้นชมพูภูคา ซึ่งเป็นพันธุ์ไม้ที่หายาก มีชื่อทางพฤกษศาสตร์ว่า "ไบร์ทชไนเดอร์ซีเนนซีส" เมื่อก่อนสูญพันธุ์ไปแล้ว และมาเจออีกครั้งในป่าดอยภูคาแห่งนี้ ลักษณะของดอกชมพูภูคา จะมีกลีบดอกด้านนอกมีสีชมพูจางขาว และกลีบดอกด้านในมีสีชมพูลายเส้นสีม่วง ชูช่อเป็นพวงใหญ่ ออกดอกเต็มต้นทุกปี การเพาะพันธุ์จะมีที่เกินขึ้นเองตามธรรมชาติ และเจ้าหน้าที่เพาะขึ้น เจ้าหน้าที่บอกว่ารอบ ๆ ที่ทำการอีก 4-5 จะมีต้นชมพูภูคาขึ้นเต็มไปหมด ไม่ต้องเดินเข้ามาดูในป่า
เดินป่าครั้งนี้เหนื่อยแสนเหนื่อย กระติ๊บแซวว่าแก่แล้วก็เหนื่อยยอย่างนี้แหละ เดินยังไม่ถึงครึ่งทางเลยต้องขอพัก ป่าที่นี่ไม่เหมือนป่าที่เคยเดิน เพราะเป็นป่าที่เพิ่งปลูก ไม่ใช่ป่าที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ ต้นไม้ในป่านี้มันขึ้นเป็นแถวเป็นแถวอย่างมีระเบียบ น่าเสียดายที่เราไม่ได้เห็นดอกชมพูภูคา เพราะตอนนี้พึ่งจะแตกยอด กว่าจะออกดอกก็ประมาฯเดือนกุมภาพันธ์ ตอนนี้ก็ดูดอกนางพระยาเสือโคร่งไปพลาง ๆ ก่อนเพราะลักษณะคล้าย ๆ กัน
โบกรถลงจากดอย บังเอิญจริง ๆ ที่เป็นรถคัดเดียวกันกับที่เราโบกขึ้นดอย พี่สาวที่นั่งมาด้วยกันบอกว่า บ้านพี่อยู่ตรงปากทางนี่เอง พอดีญาติมาเที่ยวเลยอาสาเป็นไกด์พาขึ้นดอย เดี๋ยวพี่ให้รถไปส่งที่ท่ารถนะ...ขอบคุณคร๊าบบบบ.... เพื่อนร่วมทางที่ใจดี