รถสองแถวเล็กจากอำเภอ เมืองพาเรามุ่งหน้าสู่อำเภอปัว ระยะทางประมาณ 60 กิโลเมตร ขึ้นเขาลงเขา เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา โอ... หลับดีกว่าเรา รถสองแถววิ่งยาวผ่านป่าเขาที่ถนนตัดผ่านอย่างดี มาแวะอีกทีก็ถึงชุมชนเล็ก ๆ ก่อนถึงอำเภอปัว จากนั้นอีกไม่ไกลก็ถึงจุดที่เราต้องมารอขึ้นรถสองแถวคันใหญ่ (รถ 6 ล้อ) เพื่อไปที่อุทายานแห่งชาติดอยภูคา รถจะออกทุก ๆ 1 ชั่วโมง หรือนานกว่านั้นหากมีผู้โดยสารน้อย ระหว่ารอรถสามารถไปเดินเล่นที่ตลาดใกล้ ๆ ได้ ข้ามถนนไปก็มีร้านอาหาร ผัดไทอร่อย แต่รอนานมากเพราะมีอยู่ร้านเดียว กินจนอิ่มท้อง ถ้านอนก็คงหลับไปหลายตื่น รถก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกซักที ทำท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย คนขับคงจะเบื่ออาการของนังสองคนนี้จึงเรียกผู้โดยสารที่นั่งรอทั้งหมดขขึ้นรถ
ด้วยระยะทางกว่า 25 กิโลเมตร บนถนนที่คดโค้งลาดชันทำเอาฉันกับกระติ๊บเกิดอาการมึน ๆ ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะแกะขนมกิน ตลอดสองข้างทางสดชื่นและเขียวชอุ่ม ต้นผักสลัดสูงเท่า ๆ กับกระติ๊บ เพราะมันแก่และชาวบ้านไม่ตัดไปขายแล้วจึงปล่อยให้ตายไปเอง ด้านหน้าอีกไม่ไกลนั้นเป็นภูเขาลูกใหญ่ซึ่งเป็นที่ตั้งของอุทยานแห่งชาติดอยภูคา รถสองแถวจอดให้พวกเราลงหน้าที่ทำการอุทยาน แล้วมุ่งหน้าต่อไปที่บ่อเกลือหมดระยะที่บ้านมณีพฤกษ์ซึ่งแหล่งท่องเที่ยวทางเกษตร มีโครงการทดลองปลูกผลไม้เมืองหนาว เป็นหมู่บ้านชาวเขาเผ่าม้ง และเผ่าลั๊วะ เส้นทางนี้มีรถโดยสารบริการวันละ 2 เที่ยว คือ เช้ากับเย็น